د سینی یو سوی آه یم، زه د ساز د سوز آهنګ یم
نه رباب یم نه مضراب یم، اهتزاز د تار و چنګ یم
دا انګړ دی بی بنیاده اوږد مزل لنډ یی منزل دی
ویښوم کاروان د دهر، د جرس د نارو شرنګ یم
ډېری لاری می وهلی په طلب کی ستا د حسن
امید تل را سره مل دی ځکه ستا د در ملنګ یم
مات کچکول می دی نیولی دروېزه ستا د دیدن کړم
نه شاهی راسره زیب کا، نه په خیال کی د اورنګ یم
د آزاد خاطر لپاره بند و بار منلی نشم
ستا د زلفو زولنو کی بند په لړ کی د لونګ یم
نه خرقه می د سالوس شته نه زنار لرم پر غاړه
رسم و رنګ پر ما حرام دی له ریا نه په زړه تنګ یم
زه نه باغ یم نه بانډه یم نه وږمه د سپین سبا یم
د بېدیا لری افق کی زه سراب غوندی بیرنګ یم
پاس په هسک کی ځلاند ستوری اتڼونه کړی څرخېږی
دی طواف د کائیناتو کی د هیلو جوړ غورځنګ یم
کله ټال د اندېښنو یم آسمانونو ته ختلی
یا ګوډ عقل په لکړه، ناست په غاړه د ګړنګ یم
له اضدادو سره مل یم، د رنځ رمز په کی څېړمه
نه د دیر او دین په دود یم نه دلیل سره په جنګ یم
نه څه وایم نه څه اورم د هستی د زړه سکوت یم
په حضور کی حال او قال یم، د غیاب د غبار زنګ یم
نه زه کرښه د کتاب یم، نه کاغذ سپین له حیرته
زه په زړه کی ویښ الهام یم د قلم د ژبی رنګ یم
هسی ګوره «ستانیزیه» د عدم څه اثر نشته
تش غبار یم د هنداری له اثبات نه ډېر په ننګ یم
۱۰۰۶۰۳ - ۱۲۰۷۱۵
