ملکا
ملکا ذکر تو گویم که خود آیی و خدایی
ز خودئ خود گریزم بیخودی ام را سزایی
خواستم اینست که بدانم که تو چونی و چنانی
چیست و چونت ز چه دانم چون تو بی چون و چرایی
کاش دانستمی قدری قَدَر و قیمت تقدیر
کین ندانستهٔ من را قَدَریی تو و قضایی
د تېرو تلین
د ابو بهاند بهیر یم لوی دریاب یم
را پرېوتی لوړو غرو نه په شتاب یم
په خورو خوړو بانډو کی پیچ و تاب یم
د بېدیا ګردجنه بڼه کی سراب یم
زه د قید او قافیی څپاند سیلاب یم
زه خوری وری څپی د اباسین یم
هسی یاد د زمانی د تېرو تلین یم
هوای وطن
آسوده عقل زار به ماوای تن هنوز
جان در خیال مست هوای وطن هنوز
آزادگئ فکر نشان متانت است
اندیشه ام نگشته غلام بدن هنوز
با هر پر پندار به معراج می پرم
اما بیرون نه رفته ام ز خویشتن هنوز
با گردش افلاک طواف تو میکنم
احرام کعبهٔ تو مرا هست به تن هنوز
د پسرلی درشل
د پسرلی درشل په واقعیت د پسرلی د راتګ زیری دی چی طبیعت په کی غرونه او رغونه سینګاروی څو پسرلی ته هرکلی ووایی. په دغه پسرلنی شعر کی د خدای ستاینه او د طبیعت کارنامی یوازی د ګل د ښایست په ستاینه کی ندی محدودی سوی. ریښتیا دا چی حتی د ګل نوم هیڅ په کی اخیستل سوی ندی. په دغه شعر کی د لیدلو او اورېدلو حس ته درنه برخه ورکړل سوی څو لوستونکی یی له اورېدو خوند واخلی او اورېدونوکی یی په لوستلو کی دی ته متوجه سی چی بلبل دی هرڅه وایی، خو شاعر ته هر موسم پسرلی دی. څنګه چی په یوه ګل نه پسرلی کېږی، هسی د پسرلی ستاینه هم په یوه ګل نه کېږی.
مخمس ترکیب
تروږمۍ کی توری لړی دی پری ډک زړه د آسمان دی
د غره سر کی ګردله ده، غلغله ده، لوی طغیان دی
هم ناری دی د سېلۍ هم په شېبو د شرنګ باران دی
کارنامی د طبیعت دی دا موسم دا یی دوران دی
بیا روغبړ د سباوون ته د افق څیری ګریوان دی
دا شهپر د جبریل دی که په هسک کی کړنګهار سو
که په سمڅه د حیرا کی ګونګوسی د استغفار سو
اشک ابر
برآمد تیره گون ابری ز روی نیلگون دریا
گهی با آب در بیعت گهی با باد در بلوا
درین نیلوفرین چرخش طواف کهکشان ابر
چو عنقا بال گسترده به موج آسمان در وا
از آن شیپور پرهیبت که دهشت در فگند در خلق
خروش آذرخش خیزد میان میغ در یغما
دسترګو طواف
زه ستا له خیاله سره تلم بل می مسیر نه و
لکه څپه یو سر غورځنګ وم خو بهیر نه و
قدم می هسی ستا په لاری بی پروا کېښوده
په کی مجال د هیڅ تردید او د تأخیر نه و
عشق و عقل
دوش پرسیدم ز شب چیست آیت تقدیر ما
گفت رو خود را مبند در حلقهٔ زنجیر ما
گفتمش تاچند پوشی جامهٔ تاریک و تار
گفت نور حق منم، ای غافل از تنویر ما
د ذری معراج
په هغه لاره چی ته تلی زما ګذر شو
ستا د پښو د پل په دُوړو می نظر شو
یو بڅرکی د ذری اور نه اوچت شو
سمدلاسه یی هوا کی خپور وزر شو